Zaterdag 15 oktober

Jan heeft goed geslapen, vannacht een keer beetje onrustig en ben ik er even uit geweest omdat Jan moest plassen.
Ik krijg mijn ontbijt, de broeder (ja, dus ook broeders op de afdeling) verzorgt Jan en we praten niét met Jan over het naar huis gaan.
Ik weet dat er na de lunch een telefoontje komt dus ik wacht het af, even rustig blijven met z'n allen, dat is het beste in zulke situatie.
Ik zit gezellig naast Jan op 'ons' bed, we maken er maar iets van, Jan's broer komt nog even langs en Jan is helder tussendoor.
Jan is het 'even kwijt' over wat gisteren gebeurd was, gelukkig maar, dus de rust is wedergekeerd.
Dan komen twee zusters en gaan Jan lekker douchen, geweldig, moet wel snel want Jan kan eigenlijk niet meer zitten door de pijn in zijn onderrug.
Maar hij komt lekker opgefrist terug, fijn zo.
En dan, terwijl ik zit te lunchen, komt de zuster vertellen dat de ambulance eraan komt en dat we naar huis gaan.
WE GAAN NAAR HUIS !!!
De brancard komt eraan, de hele bagage mee, de zusters geven nog tassen vol met spulletjes mee zodat we zeker niets te kort komen thuis.
En dan schiet ik helemaal vol, nu ook weer terwijl ik zit te tikken, het is ineens zo definitief.
Vorige week werd Jan opgenomen, en we hadden niet echt verwacht dat we nog geen twee weken later terug naar huis zouden worden gebracht met een ambulance om thuis het laatste stukje van zijn leven te gaan 'beleven'.
De verpleegkundigen hebben alles geweldig geregeld, wanneer we thuis zijn hoef ik maar te bellen naar Pantein dat we er zijn en dan zal er iemand komen.
Het ambulancepersoneel vraagt ons of Jan nog ergens langs wil rijden, of hij nog iets wil zien.
Ja, natuurlijk, Jan wil graag langs het huis welke Anneke en Wouter afgelopen week gekocht hebben.
Dat wordt geregeld.
We rijden dus naar Rooi en eerst naar de Lindendijk 40, dat is waar Anneke en Wouter half december gaan wonen, ze zetten de ambulance even langs de weg zodat Jan rustig even kan kijken, ze draaien zelfs de ambulance nog zodat hij ook vanuit de andere hoek kan kijken, we hebben een ambulance met overal ramen zodat je alles buiten kunt zien, andersom niet, want mensen keken wel erg vreemd naar de ambulance...."wat doen ze toch vreemd".

En dan richting de bolle akkers.
Jan wordt heerlijk in zijn bed gelegd, de ambulancezuster en broeder doen het met respect en als alles klaar is vertrekken zij, en zijn Jan en ik weer thuis.

Na 'n uur komt er een vpk van Pantein, zij gaan voor Jan zorgen, er komt een nachtzuster om over Jan te waken zodat ook ik nachtrust heb.
De kinderen lopen allemaal even binnen, ook de kleinkinderen en Jan ligt hier heerlijk te genieten in de woonkamer in zijn bed van alles en iedereen.
Zo moet het zijn, zo willen we het graag, Jan geniet en straalt weer van oor tot oor.
Is ook erg moe van alle indrukken en de reis, maar het is goed.