Vrijdag 14 oktober

En dan is het zover.
Jan komt naar huis.
Maar wanneer kan iets normaal gaan bij ons, het woord 'normaal' komt niet voor in onze woordenlijst.
Het team dames dat de zorg voor Jan zou gaan doen blijken niet allemaal gekwalificeerd te zijn om de specialistische zorg te verlenen welke Jan nodig heeft, het is natuurlijk niet de bedoeling dat wanneer Jan een pijndoorbraak krijgt er nog iemand 'n half uur zou moeten rijden om Jan een spuit te komen geven. Heel spijtig, we hadden er zo op geteld, zeker omdat je ze kent en ze zo aardig zijn.
De transferverpleegkundige gaat verder zoeken.
Ik ben ondertussen naar huis gegaan om Jan's koffer met spullen thuis neer te zetten, ook om te controleren dat alles klaar is voor de thuiskomst van Jan, hoog-laag-bed etc., de verwarming lekker aan. Alles is picobello en Mieke brengt me terug naar Veldhoven zodat ik met Jan met de ambulance naar huis kan 's middags.
En dan is het wachten op de ambulance.
De transferverpleegkundige heeft in Boxtel een organisatie gevonden, standby, en zij gaan 24-uurs standby-zorg verlenen aan Jan, ze moeten alleen nog met hun schema schuiven en in gaan passen en vragen of het een probleem is wanneer Jan en ik een uurtje alleen zijn, nou dat vinden we eigenlijk alleen maar prettig om even rustig samen thuis te komen.
De ambulances hebben het druk, dus wij wachten ongeduldig.
Dan om zes uur krijgen de zusters op de afdeling een telefoontje van de zorg uit Boxtel dat ze pas dinsdag kunnen starten !!!!
Nou zeg, dat kun je toch niet maken.
We hadden al thuis kunnen zijn wanneer de ambulance eerder vrij was geweest.
We zijn helemaal overdonderd.
En dan moeten alle registers open getrokken worden, er wordt contact gelegd met Pantein, en zij gaan zaterdagmiddag contact opnemen met het ziekenhuis of zij direct kunnen starten.
Ondertussen worden ook nog vele andere instanties gebeld, maar niemand heeft voldoende gekwalificeerd personeel vrij of in dienst.

Anneke en Wouter komen de koffer terug brengen, ik zeg tegen de verpleging dat ik net zo lang in het ziekenhuis blijf tot ik samen met Jan weg kan.
Dat is geen probleem, er wordt een tweepersoonsbed gecreëerd voor ons, Jan lag gelukkig sowieso al geruime tijd alleen op een 2-persoons kamer, erg luxe.
Maar met Jan gaat het 's avonds erg slecht, erg onrustig, waarschijnlijk door alle commotie.
De verpleegkundige vindt het verstandig dat Joan en Mijke ook naar het ziekenhuis komen, je weet maar nooit.
Ze vertelt dat het niet goed gaat, Jan heeft een snelle onregelmatige hartslag, maar ook een erg sterk hart.
We besluiten dat de jeugd allemaal naar huis gaat 's avonds, ze hebben thuis ook een gezin, stel dat pap in zijn slaap zou overlijden hebben we daar allen vrede mee, en dan lig ik er tenslotte langs, dan is hij niet alleen.
Onze kinderen gaan naar huis met hun partners, en ik ga naar bed, naast Jan, onder het wakend oog van de geweldige verpleging, dat kan ik niet genoeg zeggen.