Er is nieuws, helaas niet altijd goed nieuws....

Dinsdag werd dus de sondevoeding aangesloten, en heeft Jan genoten van zijn geweldige kleinkindertjes.
Dat was dinsdag.....

Woensdag 5 oktober.
Ik loop over, moet er ff uit, vriendin Marjon gaat ff gezellig mee lunchen, ff ademen bij de Helden van Kien, had ik even nodig voor ik weer naar Veldhoven rij.
En daar kom ik net op tijd binnen, de zaalarts is laat aan haar ronde begonnen en ik ben vroeg bij Jan, keimooi dus.
Ik trek natuurlijk mijn grote bek direct open, sorry dok, blijf natuurlijk keibeleefd, ik zou niet anders durven, en zeg tegen haar dat ik mooi op tijd ben om Jan's stem te zijn.....
(De stem van Jan wordt steeds slechter, en zelfs water gaat er bijna niet meer doorheen.)
Ze vond dat niet leuk, dat zag ik meteen aan haar gezicht, maar als Jan niet kan praten zal ik het zeker niet nalaten om dat voor hem te doen, dat is het minst wat ik voor hem nu kan betekenen.
Volgens mij was Jan ook stiekem erg blij dat ik de waslijst ging afwerken.
Maar helaas kon ze de vragen die ik had niet beantwoorden, ze verwijst ze allemaal naar de oncoloog die donderdag de grote visite komt doen, de details bespaar ik jullie.
De medicijnen worden vanaf nu zoveel mogelijk door de sondevoeding gegeven.
Jan is moe, ontzettend moe, slaapt veel.

Donderdag 6 oktober.
's morgens om 10.00 uur ben ik in Veldhoven, want de dokter loopt visite van 10.00 uur tot 12.00 uur.
En ja hoor, half twaalf is hij er, met man en macht.
En waar we bang voor waren krijgen we te horen, Jan is eigenlijk uitbehandeld.
Ik zeg 'eigenlijk', want Jan zal Jan niet zijn als hij nog ergens een gaatje kan vinden.
En dát weet de oncoloog !
Hij zei ook, Jan, ik ken je nu bijna anderhalf jaar, in de ogen van de artsen was je al lang niet meer hier onder ons geweest of opgegeven, maar je bent een ontzettende positieve vechter. Als je het echt wilt wil ik nog wel een chemokuur proberen, maaaar......de uitslagen van de beenmergpunctie welke extra op kweek zijn gezet komen pas volgende week binnen en dan ben je teveel verzwakt om nog aan een kuur te beginnen.
Dus de oncoloog zegt dat Jan heel goed moet na gaan denken of hij nog wel of chemo wil, als Jan's beslissing is nog chemo te willen dan moet deze direct opgestart worden, en zal er gegokt moeten worden welke chemo hij gaat krijgen, natuurlijk weet de oncoloog wel ongeveer wat dit moet zijn.
We hebben een lang en emotioneel gesprek, en de arts is ineens geen arts maar een goede vriend, zo gedraagt hij zich naar Jan toe, geweldig!
Wanneer de artsen-zusters etc. weg zijn zegt Jan: Chemo, ondanks de minder goede scenario's die de arts hem heeft verteld.
Even later ga ik naar het toilet en op de gang kom ik de dokter nog tegen, ik zeg wat Jan me verteld heeft en hij schrikt er niet van, hij had niet anders verwacht van onze positieve vechter.
Jan begint met morfinepleisters ipv langwerkende morfinepillen, daarbij nog kortwerkende morfine, maar deze werken niet direct optimaal met als gevolg dat Jan ontzettend veel pijn heeft.
Hij krijgt steeds maar morfine bij, hij gaat zo hard achteruit.....ik begrijp dan ook heel goed waarom de oncoloog zegt niet te kunnen wachten tot de uitslagen binnen zijn.

Vrijdag 7 oktober.
Ik rij weer op tijd naar Veldhoven, heb Jan beloofd bij hem te zullen blijven zolang de chemo inloopt.
Wat is dan de porth-a-cat toch fijn, even aanprikken en alles loopt binnen in de hoofdader zonder dat je hele aderen in je arm kapot gaan door de chemo.
's Morgens gaat Jan eerst nog naar de radiotherapie voor een MRI-scan van zijn hoofd.
Daarvoor is zijn oogappeltje Julie nog even op bezoek geweest met paps en mams met een superleuke ballon die ze zelf heeft uitgezocht voor opa.
's Middags wordt alles aangesloten bij Jan en de chemokuur start weer
En wat gaan er veel medicijnen in voor de chemo start, Jan kan niet (meer) braken dus het zekere voor het onzekere wordt genomen dat Jan iig geen braakneigingen gaat krijgen.
Tijdens de kuur verstuur ik enkele apps naar relaties van Jan zodat ook zij weten dat Jan in het ziekenhuis ligt, eigenlijk sinds 22 september, met enkele dagen tussenin thuis.
Half negen in de avond is de kuur klaar en gaat Jan lekker slapen......dacht ik.....

Zaterdag 8 oktober.
Ochtend 06.15 uur belt Jan naar me, ik lig wat TV te kijken, kon niet slapen.
Hij is verward, hij kan al niet praten en dan ook nog verward zijn, tjeetje jongen toch.
Ik ben mijn auto ingestapt en direct naar Veldhoven gereden.
En wat een hoopje ellende tref ik daar aan, wat een pijn heeft Jan, niet normaal, hij vergaat van de pijn, hij is verward, heeft vannacht waarschijnlijk een delirium gehad.
Er moet toestemming komen van een arts om morfinespuiten te geven, dat duurt natuurlijk veel en veel te lang als je iemand zulke pijn ziet hebben. Jan kon niet liggen, niet staan, niet zitten, niets helemaal niets, zulke pijn heeft hij.
Pijn in zijn bovenrug, in zijn hoofd en in zijn onderrug.
Het is denk ik acht uur als dan eindelijk de eerste morfinespuit gezet kan worden en binnen 'n half uur de tweede. Ook gaat er nog de nodige morfine de sondevoeding in en eindelijk valt Jan gelukkig in slaap. Zijn gezicht vertrekt nog regelmatig van de pijn.
Dan rijden we vanmorgen met bed en al naar de radiologie en worden er longfoto's gemaakt en blijkt Jan een longontsteking te hebben........neeee!!....
Dat kunnen we natuurlijk nu net niet gebruiken, maar daar wordt niet naar gevraagd.
Er zit niets anders op dan met een flinke antibioticakuur te beginnen en duimen jullie met ons mee dat deze kuur aan gaat slaan?
Ik ben net thuis, en ben maar meteen aan de blog begonnen, er gebeurt zoveel dat je de helft al weer direct vergeten bent ook door alle stress.
Maandagmorgen zou Jan met de ambulance naar het Catharinaziekenhuis gebracht worden voor een gesprek met de radiotherapeut om te kijken of bestraling nog mogelijk is.
Of deze afspraak door kan gaan i.v.m. de longontsteking is nu ineens onzeker geworden.
De uitslag van de MRI-scan is nog niet binnen.

Ik heb niet alles zo opgeschreven zoals ik het gewild had, maar ik ben doodop en wil in bad en naar bed.
De zusters weten dat ze me ten allen tijden mogen bellen als Jan me nodig heeft, in voor- en in tegenspoed xxx