Rollercoaster

Wie had verwacht dat mijn moeder haar 90ste verjaardag in het ziekenhuis zou doorbrengen.
En nog wel dat ik er langs zou liggen?
Mijn moeder kwam in een 'delirium' , was heel angstig om te zien, en we konden haar niet alleen de nacht in laten gaan met die verschrikkelijke angsten.
Ik had het (gelukkig) nog nooit gezien, och gerrum toch, die nacht ben ik bij haar gebleven.
Gelukkig ging het op haar verjaardag een beetje beter maar het bezoek hebben we allemaal afgeblazen zodat ze die dag de broodnodige rust kreeg.
Vrijdagmorgen ging ik er nog even langs en 's middags zijn we ondanks alles toch voor 'n week vertrokken naar Braamt/Stroombroek (dachten we).
Niet te ver weg zodat we snel in Eindhoven of in Uden konden zijn.....wanneer nodig.

In de weken vooraf aan ons vertrek heeft Jan steeds meer hoofdpijn, zo erg dat ik op een gegeven moment de huisartsenpost 's avonds belde, ze kwamen met drie man sterk hier binnen en Jan kreeg morfine voorgeschreven.
De dag voor we vertrekken gaat Jan nog even langs bij de huisarts en wordt zijn sputum opgevangen en voor onderzoek opgestuurd.

We treffen het, wat een geweldig weer, temperaturen van boven de 30 graden, dat hoeft natuurlijk niet in september maar we pikken ze mee.
Met Jan gaat het steeds wat slechter, hij heeft veel pijn en slaapt veel, ook door de morfine.
We krijgen nog bezoek van vrienden in Stroombroek en met drieën gaan we naar Doesburg, dan kan Jan rustig slapen in het huisje of buiten op de meegenomen stretcher.
En dan is het woensdag, Jan gaat naar de sauna en binnen 'n uur komt hij doodziek terug.
Ploft in de bank en ik zeg, we móeten hier niet blijven, we kunnen gewoon naar huis toe.
Is goed, zegt Jan, en ik gooi heel ons hebben en houwen in de auto, Jan erachteraan, en kachelen maar, naar huis naar huis, nergens beter dan.....
Natuurlijk weer naar de HA gebeld...morfine slikken....
Donderdagochtend bel ik naar de secretaresse van de oncoloog, zij laat de oncologisch verpleegkundige terugbellen en die beslist dat Jan direct naar de SEH moet komen.
En dan zit je daar, Jan met ontzettend zware hoofdpijnen, en waar komt het van, ondertussen krijgt Jan het ook steeds meer in zijn rug, maar dat weegt op dat moment niet op tegen de hoofdpijn.
Jan wordt binnenstebuiten gekeerd, krijgt bloedonderzoek, wachten, dan longfoto's, wachten, dan scan van het hoofd, wachten......overleg.....lichamelijk onderzoek.....wachten.
En ondertussen zit Jan te balen dat hij niet in de zon kan liggen....hij vindt ziekenhuizen verschrikkelijk.
Dan komt de arts vertellen wat Jan steeds zelf al aangegeven heeft, heel zijn hoofd zit vol oude verkoudheden, snot, 'n hoop rottigheid etc. Jaaaa, en daar krijg je gruwelijke hoofdpijnen van.
En dan baal je natuurlijk omdat Jan al tot twee keer toe een antibioticakuur heeft gekregen en zelfs tegen de dokter had gemopperd dat die pillen niet hielpen en dat hij goeie moest geven welke hij vorig jaar ook in Frankrijk had gehad.
Nu kreeg Jan op de SEH een flinke prednisonstootkuur van drie dagen mee en hij moet 6 tot 8 weken antibiotica slikken.........zucht.......... En vier maal daags flink wat zoutoplossing opsnuiven om alle viezigheid die vastgeroest zit los te krijgen.
Ja op de SEH zoeken ze gelukkig door tot ze het gevonden hebben....toch goed dat we daar naar toe zijn gemoeten.
En ondertussen wordt de pijn in zijn rug steeds erger............. zou het 'gewoon' artrose zijn, of toevallig gewoon in de rug....hij heeft nog nooit rugpijn gehad, is iets wat hij niet kent, of zou het toch de uitzaaiingen zijn onder in de ruggenwervels.....
We zullen het hopelijk a.s. woensdag horen.....en misschien valt het allemaal mee......duimen weer..

De ROLLERCOASTER....
Tja, hier gebeurt nooit één ding tegelijk !!
Kijk maar eens wat er tussendoor ook is gebeurd.

Vrijdagochtend zaten Jan en ik dus weer in het ziekenhuis in Veldhoven toen onze Joan belde, we zaten net in gesprek met een arts dus het kwam niet zo goed uit.....en even later belde Joan weer terug, hij was paps geworden !!
En jawel, twee prachtige kleinkinderen waren die ochtend geboren.
Het was geweldig, zulk mooi nieuws konden we wel even gebruiken, we zijn direct naar huis gereden om een cadeautje te halen wat klaar lag en meteen door naar Uden.
En wat zijn ze mooi, en lief, en klein, we zijn smoorverliefd :)
En Mijke is een kanjer, ze heeft het zo goed gedaan, dikke kus voor haar, en ook voor onze Joan :)
Wat zijn ze trots en blij, geweldig om te zien twee prachtige jonge ouders met twee kleine ukkies.
Het zoontje kwam als eerste uit de buik, Jens. Daarna kwam zijn zusje Guusje.

Jens, Mijke en Guusje

Ja, ze zijn zo lief, twee kleine wondertjes XXX
En dan vergeet je al je ellende weer als je deze twee kleintjes ziet met hun trotse ouders.
Nichtje Julie snapt alleen nog niet waar Puck en Muck zijn gebleven en wie Jens en Guusje dan wel zijn, hahahaha, geweldig.
We zijn iedere dag nog even wezen kijken, Jan trotseert de pijn, de supertrotse opa die nu ook nog een stamhouder heeft !
Ik krijg niet meer foto's van mijn telefoon, maar ik ga hier zeker nog enkele foto's van de kleintjes neerzetten.
Gisteravond hadden we nog een gezellig feest van mijn broer en zijn vriendin, ze zijn samen 125 jaar geworden, we zijn helaas vroeger weg moeten gaan, Jan had te veel pijn in zijn rug....
Ondertussen is mijn moeder uit het ziekenhuis en herstelt verder op de revalidatieafdeling van Brunswijck in Eindhoven.

Ik kom deze week nog 'n keertje hier terug met hopelijk goed nieuws van de dokter voor Jan.

Groetjes, Jan en Ans.